Dag 2: het bos

Zo'n twee weken geleden werden we in Stockholm gewekt door de grootste glasbak van Scandinavië. Op deze camping blijkt de grootste glasbak van Limburg te staan, en die werd om 8:30 geleegd in een schijnbaar lege vuilniswagen. De omringende heuvels weerkaatsten het geluid nog eens drie keer in diverse toonhoogtes. Al met al: we waren wakker. 

Waar we bang voor waren was dat de zon al om 7 uur op de tent zou staan. Dat viel ook nu om half 9 nog reuze mee. We draaiden ons nog even om en pas om half 10 liep de temperatuur snel op en was het tijd om op te staan. Op het bekende levensgevaarlijke maar oh zo handige gasstelletje werd een ontbijt bereid: 

En na een heeeele slome en ontspannen ochtend vonden we online een leuke wandeling van 5 kilometer door de omgeving. 

De temperatuur was inmiddels opgelopen tot richting de 30 graden. De temperatuur binnenin Teun, die we gisteren op een nogal verre parkeerplek zonder schaduw moesten parkeren, laat zich raden: 

Gelukkig was het start- en eindpunt (Brasserie de Muldermolen) maar een paar minuten rijden. Verstandige mensen hadden gezegd dat het een wandeling van 6 kilometer was geweest vanaf de camping, in plaats van 5 vanaf de brasserie, maar jongens, het is warm. 

De brasserie ziet er leuk uit! Hopelijk staat -ie er nog na onze wandeling 

De wandeling voerde langs een meertje, glooiende weilanden, mooie stukjes bos en een kilometerslang kaarsrecht fietspad. 

Mooi vergezicht op een of ander doârp:

Bertrand voelde zich bij dit beekje ook ongelooflijk sexy.

Vier kilometer is niet per se lang, maar door de heuvels en van tijd tot tijd in de volle zon is het lang zat, kunnen we jullie vertellen. 

Gelukkig stond de brasserie er nog! 

Na deze stevige lunch rijden we langs de Alfa-brouwerij, slechts een paar minuten verder. Helaas is de winkel dicht, maar misschien is dat ook wel even beter zo. Bier in de bloedhitte landt niet altijd even zacht, ook niet in de schaduw van de camping. 

In dit pareltje van een winkelcentrum in het bruisende Brunssum kopen we een afwasteiltje en slippers voor Jelle. 

Overigens was dat bruisende sarcastisch bedoeld. Deze streek heeft veel leuke mooie dorpjes, maar Brunssum is daar niet een van. Het zal vast prima wonen zijn, daar niet van. 

Eenmaal terug op de camping zijn de oudere buren vertrokken met hun camper. Hun plaats is ingenomen door een gezin dat bezig is een grote tent op te zetten. Ze hebben ook een smeltende maar lieve hond. Bij een van de zoons (we denken de oudste) lopen de frustraties hoog op als hij de haringen de harde Limburgse mergel in probeert te hameren. "Ik hoefde niet zonodig te kamperen, hoor!" Onze overburen zijn er nog wel, en zoals vertrouwd loopt de communicatie tussen moeders de vrouw en de kinderen nog steeds niet soepel. Er is blijkbaar een stoel waar de kinderen niet in mogen zitten, en welke stoel dat dan is lijkt niet erg consequent te zijn afgesproken. Gelukkig gedraagt Bertrand zich meestal voorbeeldig. 

Als avondeten maken we een simpele couscoussalade. 

Achter op het campingterrein is een broedgelegenheid voor het vliegend hert te vinden. Dit is geen gevederd hoefdier, maar een kever. En een flink grote ook. Ze zijn in Nederland erg zeldzaam maar je schijnt ze hier nog weleens te kunnen zien. Andrea heeft het niet zo op insecten, laat staan als ze het formaat hebben van een klein knaagdier, dus gaat Jelle vlak voor zonsondergang alleen op zoek.

Andrea blijft achter om verder te lezen in haar boek. 

De vliegende herten laten zich niet zien. Het bos is verlaten en het wordt snel donker. Ongelooflijk hoeveel geluid een bos maakt als je er in je eentje in het donker bent. Een rode eekhoorn in de boom kwettert onrustig, en dan beweegt zich iets vrij groots door het struikgewas tien meter verder. Zaten hier trouwens geen wolven? 

Hier stopt het verhaal voor vandaag. Jelle is gewoon heelhuids teruggekomen uit het bos. Maar het had echt een wolf kunnen zijn hoor!