Dag 1: de scheepshel

maandag 1 augustus 

5:00 - de wekker gaat

5:15 - Jelle neemt een Nespresso en Andrea is misselijk 

5:30 - Jelle eet een broodje en Andrea is misselijk

5:45 - Jelle heeft zijn laatste spullen ingepakt en Andrea is misselijk 

6:00 - tijd om te gaan, Andrea is misselijk

6:15 - we lopen naar het station met drie rolkoffertjes, het kabaal van de wieltjes galmt over het stille Spaarne. Andrea is ietsje minder misselijk

6:30 - de trein naar Sloterdijk komt aan en Andrea is eindelijk bijna oké 

6:45 - Andrea krijgt een flinke vleug kebabwalm in haar gezicht vanuit een rooster op station Sloterdijk en is weer niet meer oké 

7:00 - aankomst op Schiphol: 3 uur en 20 minuten voor de geplande vertrektijd

7:15 - we leveren onze grote koffer in bij de geautomatiseerde check-in 

7:25 - we sluiten achteraan aan in de rij voor de beveiliging. Het is al een flinke wandeling naar het begin van de rij. Hoe erg gaat het nou echt zijn?

7:30 - het loopt redelijk door... elke minuut een paar meter is niet zo verschrikkelijk, toch? 

7:45 - we gaan de bocht om richting een tunnel van partytenten. Een heeeeeele lange tunnel. Het einde is onzichtbaar en ja: het gaat twee kanten op. 

8:15 - We keren om aan het einde van de tunnel. Hier is zowaar een toilet! Ondanks dat is Andrea nog verre van oké.

8:30: af en toe dringt er iemand voor. Paniek in de ogen. Sommigen verexcuseren zich, maarja, ze dringen wel voor. Ik ga er maar vanuit dat ze ernstig zieke familieleden in verre oorden moeten bezoeken, want ik ga me er dus niet mee bemoeien. 

8:45: we komen de tunnel uit. Klaar met de rij? Uh, nee, zeker niet. In de open lucht worden we met een flinke omweg terug naar binnen geleid. Gelukkig is het goed weer, want als het had geregend had je dus gewoon pech gehad. De mogelijkheid dat we onze vlucht gaan missen (boarding om 9:50) wordt ineens reëel. Maar nee, dat zal toch niet? 

9:00: we staan weer binnen en worden begroet door dit bord: 

Als deze tijd klopt dan moeten we het net gaan halen, de looptijd tussen de beveiliging en onze gate bedraagt volgens Schiphol 10 minuten. Rennend zouden dat er dus 5 moeten zijn en de gate sluit om 10:05. 

9:30: helaas, de geschatte wachttijd van het scherm is een wassen neus. We staan echt nog flink lang in de rij. Hier begint ook de sfeer om te slaan: steeds meer wanhopige reizigers dringen voor. Sommigen vragen het en laten hun vertrektijd zien op hun telefoon. "My boarding time is in half an hour, please!" Sorry vriend, dat van ons is al over 20 minuten, je wacht maar gewoon... Bedremmeld blijft de ontgoochelde toerist inderdaad wachten. Overal om ons heen klinkt in diverse talen de verbazing en ontgoocheling. Gaan we nu gewoon massaal onze vluchten missen? 

9:45: de beveiligingspoorten zijn zichtbaar, maar er zijn nog flink wat zigzags te gaan. De realiteit komt nu echt binnen: we gaan de vlucht missen, tenzij hij vertraagt. Dat onze koffer al in de buik van het toestel ligt helpt echter wel: een vliegtuig mag niet vertrekken met bagage zonder bijbehorende passagier en uitladen zorgt voor flinke vertraging. Andrea's misselijkheid is eindelijk aan het zakken (weggedrukt door paniek?). Jelle bedenkt al alternatieve bestemmingen waar we met de auto heen kunnen. Andrea wil er nog niet over nadenken. 

10:00: het boarden is gestart en de gate sluit officieel over 5 minuten. We zijn nog lang niet aan de beurt. 

10:15: we naderen het einde van de rij. Vanuit een zijdeur komen enkele vrolijke bejaarden in rolstoelen tevoorschijn, begeleid door niet heel veel jongere Schiphol- medewerkers van de reizigersbegeleiding. Vakkundig nemen ze plaats tussen ons in. Please... 

10:25: het slecht ter been zijnde reisgezelschap is door de beveiliging, net als wij. Andrea's tas ligt op een zijspoor omdat er blijkbaar een bom in zit. De beveiligers maken niet veel haast. 

10:30 eindelijk zijn wij en onze spullen compleet. Jelle trekt een sprint naar de gate en beukt een treuzelend Aziatisch gezin op de mind-your-step-loopband opzij met Andrea's harde koffertje. Sorry. Na honderd meter kicken de corona-naweeën  in en het rennen wordt snelwandelen. 

10:35: hijgend als een astmatische mopshond en met een kurkdroge keel meld ik me bij de gate. Ook Andrea komt de hoek om. Het vliegtuig staat er nog en wonder boven wonder mogen we instappen. 

In het toestel zijn nog redelijk wat lege stoelen. Nog zeker twintig minuten lang komen er passagiers naar binnen. De stress is op hun gezichten te zien. Een enkeling is zelfs aan het huilen. Ik neem het ze niet kwalijk. 

Langzaam komen we tot rust. De adrenaline zakt naar onze verkrampte kuiten. Dit was een ontzettend stressvol begin van de vakantie en voordat we onze telefoons op vliegtuigmodus zetten waarschuwen we via Whatsapp onze vrienden en familie voor de chaos die we zojuist hebben doorstaan. We hadden het wel in het nieuws gezien, maar dit ging ieders voorstellingsvermogen te boven. Op Twitter lezen we dat de wachttijd in de uren na ons vertrek zelfs is opgelopen naar 4 uur. Daar is gewoon niet tegenop te plannen, sterker: Schiphol ontmoedigt ten stelligste om eerder dan 4 uur van tevoren aanwezig te zijn. 

Eindelijk mag ook Bertrand de tas uit. Hij is nogal gebrand op nooduitgangen. 

Bij aankomst in Stockholm worden we getrakteerd op mooie wolkenluchten.

Kijk Schiphol, zo kan het ook: 

In Stockholm aangekomen kiezen we voor de duurste maar snelste weg naar het centrum: per trein. We hebben het verdiend. In het hotel nemen we ruim de tijd om bij te komen. Aan het einde van de middag maken we een wandelingetje door het deel van het centrum waar ons hotel ligt en op een klein maar gezellig terrasje bestellen we een avondmaaltijd (duur, weinig, wel lekker). De rest van de avond doen we helemaal niks meer. Morgen weer een dag!